De familie, waarvandaan, waarheen?
We zoeken nog een duidelijke stamboom van de familie in een formaat dat voor de gemiddelde gebruiker toegankelijk is. Zodra er eens is komt die hier te staan.
Wel zijn er bij het tabblad <links> twee sites waar wat geschiedenis is opgenomen.
Een mooi overzicht van Oma's kant staat op de site van Toon van der Heijden!
Wel zijn er bij het tabblad <links> twee sites waar wat geschiedenis is opgenomen.
Een mooi overzicht van Oma's kant staat op de site van Toon van der Heijden!
Wie waren de voorouders van Jan en Marie?
Café in Beek en Donk
Van Trees en Ad Praat kregen we drie documenten die zicht geven op de stamboom vóór Jan en Marie, opa en oma.
Het meest duidelijke overzicht, de kwartierstaat, is zowel als PDF te downloaden als hier op de site te bekijken.
De overige twee overzichten zijn vooral tekstgeorienteerd.
Veel plezier bij het bestuderen van deze voorouders!
Het meest duidelijke overzicht, de kwartierstaat, is zowel als PDF te downloaden als hier op de site te bekijken.
De overige twee overzichten zijn vooral tekstgeorienteerd.
Veel plezier bij het bestuderen van deze voorouders!
|
|
Het verhaal van de Kempenaar de Antoon.
sleepkempenaar de Antoon
Frans zou het kunnen weten. Of Annie? Zij kent het aantal ramen in de roef: acht, inderdaad!
Voor de kenners (Frans, Antoon van Tinie, Han): er loopt een reling langs het gangboord. Voor al die kinderen. Er hangt een vlag in de mast (mag eigenlijk niet als schip ligt afgemeerd). Het stokanker is binnenboord gedraaid. Een historische foto van ‘de Antoon’, ons schip. Onderstaand fragment uit mijn verhaal Er zal nooit meer een Kempenaar van stapel lopen (1975…) vond ik erbij passen.
Zeven kinderen waren er aan boord, toen "De Crisis" uitbrak.
In die jaren ontkwamen ook de Kempenaar en zijn mensen niet aan de wereldwijde malaise. Er was geen steun, er was geen werk, geen geld. Er was armoe. De schippers bevochten ieder schamel vrachtje op leven en dood. En het verdiende geld werd deels weer aan steekpenningen uitgegeven om een volgende vracht te winnen. Varen was eten. Een onmogelijke chaos, een jungle
De regering maakte er een einde aan: in 1933 werd de Evenredige Vrachtverdeling van kracht. Het aanbod lading werd eerlijk over de schippers verdeeld. En dank zij die Evenredige Vrachtverdeling overleefde de Kempenaar de crisis. Het schip bleef uit de klauwen van de bank. De schipper bleef een kleine, zeer zelfstandige.
Tussen 1930 en 1936 werd de bevolking aan boord met vier vermeerderd. De dokter verloste de vrouw "op voorschot": een vleesgeworden wissel op de toekomst.
Oorlog
Wat de crisis niet vermocht, gelukte de oorlog. De vijand vroeg niet, hij nam. Hij stal de Kempenaar, sleepte hem naar die Heimat en liet dat juweel van een schip met een cementen bodem versterken, sloopte de luiken, hakte de stoere kop eraf. De Kempenaar was een landingsvaartuig geworden, met als bestemming de Engelse kust. We weten hoe dat plan niet doorging. Even zo goed was de schipper zijn huis en broodwinning voor (toen in '42) veertien kinderen en zijn vrouw kwijt. Gelaarsde voeten schopten hem van boord.
Maar zoals hij de crisis overleefde, zo doorstond hij ook de oorlogsjaren. Met de bevrijding begon de hoop en de speurtocht naar de Kempenaar. Intens, als naar een vermiste geliefde.
Het schip werd teruggevonden. In Hamburg. Drie jaar na de bevrijding. Geschandaliseerd, onthoofd, verkracht. De schipper bezag zijn weergevonden bezit. En hield het voor gezien: de vaart van de Heimat terug naar Holland was zijn laatste.
Hij gaf het roer uit handen. Aan zijn tweede zoon.
(EINDE FRAGMENT)
Wees gegroet allemaal,
Karel (van Jan en Marie).
Voor de kenners (Frans, Antoon van Tinie, Han): er loopt een reling langs het gangboord. Voor al die kinderen. Er hangt een vlag in de mast (mag eigenlijk niet als schip ligt afgemeerd). Het stokanker is binnenboord gedraaid. Een historische foto van ‘de Antoon’, ons schip. Onderstaand fragment uit mijn verhaal Er zal nooit meer een Kempenaar van stapel lopen (1975…) vond ik erbij passen.
Zeven kinderen waren er aan boord, toen "De Crisis" uitbrak.
In die jaren ontkwamen ook de Kempenaar en zijn mensen niet aan de wereldwijde malaise. Er was geen steun, er was geen werk, geen geld. Er was armoe. De schippers bevochten ieder schamel vrachtje op leven en dood. En het verdiende geld werd deels weer aan steekpenningen uitgegeven om een volgende vracht te winnen. Varen was eten. Een onmogelijke chaos, een jungle
De regering maakte er een einde aan: in 1933 werd de Evenredige Vrachtverdeling van kracht. Het aanbod lading werd eerlijk over de schippers verdeeld. En dank zij die Evenredige Vrachtverdeling overleefde de Kempenaar de crisis. Het schip bleef uit de klauwen van de bank. De schipper bleef een kleine, zeer zelfstandige.
Tussen 1930 en 1936 werd de bevolking aan boord met vier vermeerderd. De dokter verloste de vrouw "op voorschot": een vleesgeworden wissel op de toekomst.
Oorlog
Wat de crisis niet vermocht, gelukte de oorlog. De vijand vroeg niet, hij nam. Hij stal de Kempenaar, sleepte hem naar die Heimat en liet dat juweel van een schip met een cementen bodem versterken, sloopte de luiken, hakte de stoere kop eraf. De Kempenaar was een landingsvaartuig geworden, met als bestemming de Engelse kust. We weten hoe dat plan niet doorging. Even zo goed was de schipper zijn huis en broodwinning voor (toen in '42) veertien kinderen en zijn vrouw kwijt. Gelaarsde voeten schopten hem van boord.
Maar zoals hij de crisis overleefde, zo doorstond hij ook de oorlogsjaren. Met de bevrijding begon de hoop en de speurtocht naar de Kempenaar. Intens, als naar een vermiste geliefde.
Het schip werd teruggevonden. In Hamburg. Drie jaar na de bevrijding. Geschandaliseerd, onthoofd, verkracht. De schipper bezag zijn weergevonden bezit. En hield het voor gezien: de vaart van de Heimat terug naar Holland was zijn laatste.
Hij gaf het roer uit handen. Aan zijn tweede zoon.
(EINDE FRAGMENT)
Wees gegroet allemaal,
Karel (van Jan en Marie).