Antoon Kersten
Antoon in de Ministershof in 2011
Geboren: 3 september 1924 in Rotterdam
Overleden: 16 september 2011 in Oss in de Oase
Voornamen: Antonius
Antoon. Kerken, muziek, dirigent van een kerkkoor, schipper, slijter, schrijver, dichter, taxichauffeur, operator in een plasticfabriek, boekengroothandel, drankengroothandel, vertegenwoordiger van Mora spaarproducten die hij oplichters vond. Reder, sleepbootkapitein, klusjesman. En vooral vader en inspirator.
Overleden: 16 september 2011 in Oss in de Oase
Voornamen: Antonius
Antoon. Kerken, muziek, dirigent van een kerkkoor, schipper, slijter, schrijver, dichter, taxichauffeur, operator in een plasticfabriek, boekengroothandel, drankengroothandel, vertegenwoordiger van Mora spaarproducten die hij oplichters vond. Reder, sleepbootkapitein, klusjesman. En vooral vader en inspirator.
Renata op 16 september 2011
Papa
Voordat ik echt begin wil ik even een kleine extra dank uitspreken naar enkele mensen. En dat is Liesbeth, die de laatste maanden veel voor pa gedaan en gezorgd heeft. Marie-José, die met haar sprankelende energie pa steeds weer tot leven wekte en die de laatste dagen uren aan het bed van pa gezeten heeft. En mijn dochter Yael, die de afgelopen week bij me was, voor haar grote betrokkenheid, steun en hulp.
Als kind zijn je ouders het middelpunt van het universum en je denkt en wil eigenlijk dat jij dat ook voor hen bent. Maar pa was niet alleen vader. En pas met het verstrijken der jaren ontdekte ik de man Antoon Kersten. En steeds meer ging ik hem waarderen, als mens, als filosoof, dichter, dromer, idealist, schrijver. Ik zag hoeveel hij van het leven en de mensen hield en hoeveel mensen van hem houden.
De ochtend waarop hij stierf wilde ik niet meteen naar huis. Het was zo vreemd, leeg, stuurloos… dan maar even “bootjes kijken” zoals hij het noemde. Een beetje verdwaasd ging ik op een bankje aan de Maas zitten. Er kwam in dat half uur slechts één boot voorbij: de Confiance. Vertrouwen… was dat wat hij me nog wilde meegeven?
Pa had een grenzeloos vertrouwen, een godsvertrouwen en dankbaarheid naar zijn Schepper toe. Hij accepteerde het leven, en de dood, zoals het kwam. Ik heb veel van hem geleerd. En ik wil enkele herinneringen met u delen.
Als dierbaarste herinnering neem ik met me mee het gevoel van veiligheid dat ik had toen ik nog heel klein was en hij ging zwemmen elke ochtend. Soms mocht ik mee. Hij kon blijven drijven, ik kon dat niet, kan dat nog niet. Maar mijn grote sterke papa kon dat wel en ik mocht op zijn borst liggen en met hem meedrijven in dat hele grote water…
Aan boord liet hij me zwemmen ook al kon ik dat nog niet, in zo’n reddingsboei, aan een touw, zodat ik niet kon verdrinken en dan trok hij me snel vooruit zodat ik mijn grote broers in kon halen! Als hij in het weekend van boord kwam kreeg hij opgewarmde prak en dan mocht ik een beetje mee-eten en dat smaakte zóo veel lekkerder ...
Hij leerde me schaken, piano spelen, al ben ik niet verder gekomen dan mijn eerste leerboek, en nog steeds als ik verf hoor ik hem zeggen: dwarsen, dwarsen en nog eens dwarsen…
Een paar jaar geleden was ik bij hem op de koffie. Opeens wilde hij twee vuilniszakken hebben. Nou ja, hij haakte wel vaker af midden in een gesprek… een zwarte en een groene wilde hij. Ik snapte het niet, maar haalde ze. Hij gaf de zwarte aan mij en zei: hierin stop je alles wat je niet meer wil, al je nare herinneringen en emoties, je pijn en je verdriet, en je kiepert dat onderweg uit het raam. Ik zei nog: dat mag niet. Jawel, van hem mocht ik dat.
En deze, zei hij, en gaf me de groene, hou je bij je, en daar stop je alle fijne momenten in en goede ervaringen en die koester je.
Ik heb het zo gedaan. Toen ik op de brug over de Maas was gooide ik de zwarte weg, dat mocht ik van mijn papa, het water zou het wel meenemen, de groene heb ik nog heel lang in mijn dashboardkastje bewaard.
Pa had geen new-age cursussen over positief denken nodig. Hij had een grote innerlijke wijsheid die hij met ons deelde en daar ben ik dankbaar voor.
En dan zit ik aan het bed en observeer. Zes ademhalingen, de zevende wordt tien tellen rust. Scheppingsverhaal in het klein. Ik kijk naar je, hoe het leven langzaam uit je weg glijdt en je toch steeds weer even terugkomt, nog fel en helemaal helder.
Een poging om nog een aai over mijn bol te krijgen mislukt jammerlijk. Daarvoor missen je handen al de kracht. Ik incasseer mijn verdriet.
Moet het laten gaan. Moet jou laten gaan.
Met al wat het was, en wat het niet was.
Ik neurie voor jou een lied, een laatste lied
Mengsel van vreugde en verdriet
Melancholie naar wat het was en wat het niet was.
Ik wou dat je nou maar ging
Ik wil niet dat je gaat
We hebben niks te willen
Er is geen goed of kwaad.
Het was wat het was
En wat het niet was
Je gaat bijna terug naar huis
In Al wat Is en Al wat niet Is, daar ligt ons Thuis.
Mijn gevoel naar pa toe is schitterend bezongen in een lied. Ik zal jullie besparen dat ik zelf ga zingen dit keer, maar mede namens Liesbeth, mijn grote zus, wil ik jullie laten luisteren naar “papa” van Barbra Streisand. (te luisteren op: http://youtu.be/GL6860py0Z8)
Voordat ik echt begin wil ik even een kleine extra dank uitspreken naar enkele mensen. En dat is Liesbeth, die de laatste maanden veel voor pa gedaan en gezorgd heeft. Marie-José, die met haar sprankelende energie pa steeds weer tot leven wekte en die de laatste dagen uren aan het bed van pa gezeten heeft. En mijn dochter Yael, die de afgelopen week bij me was, voor haar grote betrokkenheid, steun en hulp.
Als kind zijn je ouders het middelpunt van het universum en je denkt en wil eigenlijk dat jij dat ook voor hen bent. Maar pa was niet alleen vader. En pas met het verstrijken der jaren ontdekte ik de man Antoon Kersten. En steeds meer ging ik hem waarderen, als mens, als filosoof, dichter, dromer, idealist, schrijver. Ik zag hoeveel hij van het leven en de mensen hield en hoeveel mensen van hem houden.
De ochtend waarop hij stierf wilde ik niet meteen naar huis. Het was zo vreemd, leeg, stuurloos… dan maar even “bootjes kijken” zoals hij het noemde. Een beetje verdwaasd ging ik op een bankje aan de Maas zitten. Er kwam in dat half uur slechts één boot voorbij: de Confiance. Vertrouwen… was dat wat hij me nog wilde meegeven?
Pa had een grenzeloos vertrouwen, een godsvertrouwen en dankbaarheid naar zijn Schepper toe. Hij accepteerde het leven, en de dood, zoals het kwam. Ik heb veel van hem geleerd. En ik wil enkele herinneringen met u delen.
Als dierbaarste herinnering neem ik met me mee het gevoel van veiligheid dat ik had toen ik nog heel klein was en hij ging zwemmen elke ochtend. Soms mocht ik mee. Hij kon blijven drijven, ik kon dat niet, kan dat nog niet. Maar mijn grote sterke papa kon dat wel en ik mocht op zijn borst liggen en met hem meedrijven in dat hele grote water…
Aan boord liet hij me zwemmen ook al kon ik dat nog niet, in zo’n reddingsboei, aan een touw, zodat ik niet kon verdrinken en dan trok hij me snel vooruit zodat ik mijn grote broers in kon halen! Als hij in het weekend van boord kwam kreeg hij opgewarmde prak en dan mocht ik een beetje mee-eten en dat smaakte zóo veel lekkerder ...
Hij leerde me schaken, piano spelen, al ben ik niet verder gekomen dan mijn eerste leerboek, en nog steeds als ik verf hoor ik hem zeggen: dwarsen, dwarsen en nog eens dwarsen…
Een paar jaar geleden was ik bij hem op de koffie. Opeens wilde hij twee vuilniszakken hebben. Nou ja, hij haakte wel vaker af midden in een gesprek… een zwarte en een groene wilde hij. Ik snapte het niet, maar haalde ze. Hij gaf de zwarte aan mij en zei: hierin stop je alles wat je niet meer wil, al je nare herinneringen en emoties, je pijn en je verdriet, en je kiepert dat onderweg uit het raam. Ik zei nog: dat mag niet. Jawel, van hem mocht ik dat.
En deze, zei hij, en gaf me de groene, hou je bij je, en daar stop je alle fijne momenten in en goede ervaringen en die koester je.
Ik heb het zo gedaan. Toen ik op de brug over de Maas was gooide ik de zwarte weg, dat mocht ik van mijn papa, het water zou het wel meenemen, de groene heb ik nog heel lang in mijn dashboardkastje bewaard.
Pa had geen new-age cursussen over positief denken nodig. Hij had een grote innerlijke wijsheid die hij met ons deelde en daar ben ik dankbaar voor.
En dan zit ik aan het bed en observeer. Zes ademhalingen, de zevende wordt tien tellen rust. Scheppingsverhaal in het klein. Ik kijk naar je, hoe het leven langzaam uit je weg glijdt en je toch steeds weer even terugkomt, nog fel en helemaal helder.
Een poging om nog een aai over mijn bol te krijgen mislukt jammerlijk. Daarvoor missen je handen al de kracht. Ik incasseer mijn verdriet.
Moet het laten gaan. Moet jou laten gaan.
Met al wat het was, en wat het niet was.
Ik neurie voor jou een lied, een laatste lied
Mengsel van vreugde en verdriet
Melancholie naar wat het was en wat het niet was.
Ik wou dat je nou maar ging
Ik wil niet dat je gaat
We hebben niks te willen
Er is geen goed of kwaad.
Het was wat het was
En wat het niet was
Je gaat bijna terug naar huis
In Al wat Is en Al wat niet Is, daar ligt ons Thuis.
Mijn gevoel naar pa toe is schitterend bezongen in een lied. Ik zal jullie besparen dat ik zelf ga zingen dit keer, maar mede namens Liesbeth, mijn grote zus, wil ik jullie laten luisteren naar “papa” van Barbra Streisand. (te luisteren op: http://youtu.be/GL6860py0Z8)
Han op 16 september 2011
Hartelijk welkom allemaal. We vinden het bijzonder dat jullie de moeite hebben genomen om deze laatste momenten met onze vader Antoon met ons te willen delen.
Graag wil ik in elk geval namens Liesbeth, Renata en Ton een woord van dank overbrengen aan de mensen die de laatste maanden van het leven van Antoon zo aangenaam en zinvol mogelijk hebben gemaakt:
Eergisteren was het mooi scheepsweer: zonnetje, 19 graden, af en toe wat wolken.
Een mooie dag om aan het schip te werken, en die dag hield ik mij bezig met het opknappen en onderhouden van de houten opbouw van het schip.
Het bleek ook een mooie dag om aan mijn vader te denken die mij veel heeft geleerd van dingen waar ik van geniet. Heeft voorgedaan, heeft leren waarderen.
Het bleek ook een mooie dag om aan het afscheid van mijn vader te denken: het moment dat ik hier zou staan, jullie in de ogen kijken, en met jullie het verdriet te delen dat aan het leven van mijn vader Antoon Kersten een eind is gekomen.
Een leven binnen een hechte en grote familie waarvan het laatste jaar zijn broer Jan zijn zus Marietje, hem zijn voorgegaan.
Het bleek ook een mooie dag om na te denken over: wat betekende mijn vader voor mij?
Was hij, buiten het feit dat hij mij samen met Joke dit leven binnenhaalde, belangrijk omdat hij steeds hard heeft moeten werken om zijn kinderen gezond en met verstand in het leven te zetten?
Was hij belangrijk omdat hij mij op een cruciaal moment dwong om geen genoegen te nemen met de Ulo (een soort Mavo) maar door te gaan met de HBS?
Was hij belangrijk omdat hij met zijn wijze blik altijd zoiets uitstraalde: maak je niet druk, komt tijd komt raad. En een kop koffie inschonk.
Was hij belangrijk voor mij om zijn steeds terugkerende discussie over het hebben van een eigen wil. Of zoals hij zei: mensen hebben geen eigen wil.
Was hij belangrijk omdat hij altijd op zoek was, aanspoorde om zelf ook te zoeken, te ondernemen, nieuwsgierig te zijn?
Heel wat schilderwerk verder, en ook het moment dat ik begon met deze woorden op papier te zetten, heb ik gemerkt dat wat vooral blijft hangen, waarmee hij voor mij, maar ook voor Marie José waarmee Antoon vanaf het allereerste moment een band van zielsverwanten had, het voorbeeld van zijn vrij denkende geest voor mij het belangrijkste is geweest.
Dat hij zelf ook steeds een soort gevecht heeft gevoerd met het afscheid moge blijken uit zijn in 1987 geschreven boek dat als volgt begint:
Mocht iemand zich nog interesseren
hoe het die ouwe is vergaan
Welaan, dan zal ik hier proberen
om wie het wil te doen verstaan
dat het aan niemand is gegeven
het lot te sturen in zijn leven
Daarna, op de tweede pagina (alles nog echt met een typemachine vrijwel foutloos uitgetypt (degenen die dat nog kennen weten hoeveel moeite dat kostte)), gaat Antoon verder:
Deze versregels houden in dat je op een gegeven moment eens terug kijkt.
Terugkijkt en jezelf afvraagt: Waarom verloopt een leven niet zoals je het zo graag zou willen, waarom zijn de omstandigheden altijd weer zo dat er dingen gebeuren die je niet van plan was te laten gebeuren en het verloop van de jaren zich zo heel anders had voorgesteld dan het zich manifesteerde.
Zo terugdenkend kwam ik op het idee mijn eigen geschiedenis op papier te zetten.
En daar zijn we dus nu: een geschiedenis van een mensenleven. Herinneringen, emoties, een traan, veel tranen. Maar ook leuke en frisse ideeen en gedachten. Naastenliefde. Een open geest.
Bedankt Antoon, bedankt lieve vader .
Graag wil ik in elk geval namens Liesbeth, Renata en Ton een woord van dank overbrengen aan de mensen die de laatste maanden van het leven van Antoon zo aangenaam en zinvol mogelijk hebben gemaakt:
- zijn huisarts, mevrouw Ans Rasing
- hospice Oase, waar voor een groot aantal vrijwilligers geen vraag te gek was, waar altijd ruimte was voor een gesprek of een bemoedigend woord
- De ministershof waar hij zijn laatste jaren, een groot deel samen met zijn vriendin Ria tot grote tevredenheid heeft doorgebracht.
- Thuiszorg Pantein waarvan de medewerksters in een tijd dat Antoon het zicht op de tijd begon te verliezen zorgzaam controleerden of de medicijnen werden ingenomen en de maaltijden gegeten.
Eergisteren was het mooi scheepsweer: zonnetje, 19 graden, af en toe wat wolken.
Een mooie dag om aan het schip te werken, en die dag hield ik mij bezig met het opknappen en onderhouden van de houten opbouw van het schip.
Het bleek ook een mooie dag om aan mijn vader te denken die mij veel heeft geleerd van dingen waar ik van geniet. Heeft voorgedaan, heeft leren waarderen.
Het bleek ook een mooie dag om aan het afscheid van mijn vader te denken: het moment dat ik hier zou staan, jullie in de ogen kijken, en met jullie het verdriet te delen dat aan het leven van mijn vader Antoon Kersten een eind is gekomen.
Een leven binnen een hechte en grote familie waarvan het laatste jaar zijn broer Jan zijn zus Marietje, hem zijn voorgegaan.
Het bleek ook een mooie dag om na te denken over: wat betekende mijn vader voor mij?
Was hij, buiten het feit dat hij mij samen met Joke dit leven binnenhaalde, belangrijk omdat hij steeds hard heeft moeten werken om zijn kinderen gezond en met verstand in het leven te zetten?
Was hij belangrijk omdat hij mij op een cruciaal moment dwong om geen genoegen te nemen met de Ulo (een soort Mavo) maar door te gaan met de HBS?
Was hij belangrijk omdat hij met zijn wijze blik altijd zoiets uitstraalde: maak je niet druk, komt tijd komt raad. En een kop koffie inschonk.
Was hij belangrijk voor mij om zijn steeds terugkerende discussie over het hebben van een eigen wil. Of zoals hij zei: mensen hebben geen eigen wil.
Was hij belangrijk omdat hij altijd op zoek was, aanspoorde om zelf ook te zoeken, te ondernemen, nieuwsgierig te zijn?
Heel wat schilderwerk verder, en ook het moment dat ik begon met deze woorden op papier te zetten, heb ik gemerkt dat wat vooral blijft hangen, waarmee hij voor mij, maar ook voor Marie José waarmee Antoon vanaf het allereerste moment een band van zielsverwanten had, het voorbeeld van zijn vrij denkende geest voor mij het belangrijkste is geweest.
Dat hij zelf ook steeds een soort gevecht heeft gevoerd met het afscheid moge blijken uit zijn in 1987 geschreven boek dat als volgt begint:
Mocht iemand zich nog interesseren
hoe het die ouwe is vergaan
Welaan, dan zal ik hier proberen
om wie het wil te doen verstaan
dat het aan niemand is gegeven
het lot te sturen in zijn leven
Daarna, op de tweede pagina (alles nog echt met een typemachine vrijwel foutloos uitgetypt (degenen die dat nog kennen weten hoeveel moeite dat kostte)), gaat Antoon verder:
Deze versregels houden in dat je op een gegeven moment eens terug kijkt.
Terugkijkt en jezelf afvraagt: Waarom verloopt een leven niet zoals je het zo graag zou willen, waarom zijn de omstandigheden altijd weer zo dat er dingen gebeuren die je niet van plan was te laten gebeuren en het verloop van de jaren zich zo heel anders had voorgesteld dan het zich manifesteerde.
Zo terugdenkend kwam ik op het idee mijn eigen geschiedenis op papier te zetten.
En daar zijn we dus nu: een geschiedenis van een mensenleven. Herinneringen, emoties, een traan, veel tranen. Maar ook leuke en frisse ideeen en gedachten. Naastenliefde. Een open geest.
Bedankt Antoon, bedankt lieve vader .
Afscheid van de motorspits Iris.
Vond ik zomaar een "werkopname" van een film over de laatste reis met het schip van mijn vader Antoon, om er film over te maken.
Hij schreef het verhaal eind jaren 80, toen hij zijn spits Iris naar de sloop had gebracht. Sinds die tijd lag het "script" ergens stof te happen.
Het plan was dat broer Ton Kersten er een film van zou maken...
Hij schreef het verhaal eind jaren 80, toen hij zijn spits Iris naar de sloop had gebracht. Sinds die tijd lag het "script" ergens stof te happen.
Het plan was dat broer Ton Kersten er een film van zou maken...